غزل شمارهٔ ۶۰۰
ای غـــم عـــشـــق تـــو آتـــش زده در خــرمــن دل
وآتــش هــجــر جـگـر سـوز تـو دود افـکـن دل
چـشـمـهٔ نوش گهر پوش لبت چشمهٔ جان
حــلــقــهٔ زلــف شــکــن بــر شــکــنــت مـعـدن دل
گــر کــنــی قـصـد دلـم دسـت مـن و دامـن تـو
ور کــنــد تــرک تــو دل دســت مــن و دامـن دل
جــانــم از دســت دل ار غــرقــهٔ خــون جــگـرسـت
خـــون جـــان مـــن دلـــســـوخـــتـــه در گـــردن دل
پـرتـو روی تـو شـد شـمـع شـبـستان دلم
تـا شـبـسـتـان سـر زلـف تو شد مسکن دل
بـده آن آب چـو آتـش که بجوش آمده است
ز آتـــش روی دل افـــروز تـــو خــون در تــن دل
چـاره بـا نـاوک چـشـمـت سـپـر انـداختنست
ورنــه تــیــر مــژه‌ات بــگــذرد از جــوشــن دل
دل شـــیـــدا هــمــه پــیــرامــن ســودا گــردد
و اهـــل دلـــرا غــم ســودای تــو پــیــرامــن دل
آتشی در دل خواجوست که از شعلهٔ اوست
دود آهـــــی کـــــه بــــرون مــــی‌رود از روزن دل
غزل شمارهٔ ۶۰۱
رحــمـتـی گـر نـکـنـد بـر دلـم آن سـنـگـیـن دل
چون تواند که کشد بار غمش چندین دل
زیـن صـفـت بر من اگر جور کند مسکین من
ور ازیــن پــس نــدهــد داد دلــم مــســکـیـن دل
مـن ازیـن در بـه جـفـا بـاز نگردم که مرا
پــای بــنــدســت در آن ســلـسـلـهٔ مـشـکـیـن دل
بـا گـلـسـتـان جـمـالـش نـکـشد فصل بهار
اهــل دل را بــه تــمــاشــای گــل و نـسـریـن دل
خـسـرو ار بـنـد وگـر پند فرستد فرهاد
بــرنــگــیــرد بــجــفــا از شــکـر شـیـریـن دل
دلــم از صــحــبــت خــوبـان نـشـکـیـبـد نـفـسـی
ای عـــزیـــزان مـــن بـــیــدل چــکــنــم بــا ایــن دل
نــکــنــد ســوی دل خــســتــهٔ خــواجـو نـظـری
آه از آن دلــبــر پــیــمــان شــکــن ســنــگــیـن دل
غزل شمارهٔ ۶۰۲
مــرا کـه راه نـمـایـد کـنـون بـه خـانـهٔ دل
کـه خـاک راهـم اگـر دل دهـم بـه خـانـهٔ گـل
مــن آن نــیــم کــه ز دیـنـار بـاشـدم شـادی
اگــر چــه بــنــده بــاقــبـال مـی‌شـود مـقـبـل
چـــو ســـرو هـــر کـــه بــرآورد نــام آزادی
دلــش کــجــا بــســهــی قــامـتـان شـود مـائـل
مــرا قــتــیـل نـبـیـنـد کـسـی بـضـربـت تـیـغ
مـگـر گـهـی کـه ز مـن مـنـقـطـع شـود قاتل
بــه راه بــادیــه مــســتـسـقـی جـمـال حـرم
بــــود لــــبــــالــــبــــش از آب دیــــدگــــان مــــنـــزل
ز چــشــم مــا نــرود کــاروان بــوقــت رحـیـل
بـه حـکـم آنـکـه ز سـیـلـاب نـگـذرد مـحـمـل
اگـر چـه بـر گـذرت سـائـلـان بـسی هستند
چـــو آب دیـــدهٔ مـــا نـــیـــســت در رهــت ســائــل
بــمــلــک دانـش اگـر حـکـم و حـکـمـتـت بـایـد
مـــقـــیـــم عـــالـــم دیـــوانـــگـــی شـــوای عــاقــل
چو وصل و هجر حجابست پیش اهل سلوک
ازیـــن حـــجـــاب بـــرون آی تـــا شـــوی واصـــل
مـــفـــارقـــت مـــتـــصـــور کـــجــا شــود مــا را
کــه نــیــســت هـر دو جـان در مـیـان مـا حـائـل
کـسـی کـه در حرم جان وطن کند خواجو
بـــود هـــر آیـــنـــه از ســـاکـــنــان کــعــبــهٔ دل
غزل شمارهٔ ۶۰۳
گـــــر گــــنــــج طــــلــــب داری از مــــار مــــتــــرس ای دل
ور خــــرمــــن گــــل خــــواهــــی از خــــار مـــتـــرس ای دل
چــــون زهـــد و نـــکـــونـــامـــی بـــر بـــاد هـــوا دادی
از طــــعــــنــــهٔ بــــدگــــویـــان زنـــهـــار مـــتـــرس ای دل
از رنـــــدی و بـــــدنــــامــــی گــــر نــــنــــگ نــــمــــی‌داری
از فـــخـــر طـــمـــع بـــرکـــن وز عــار مــتــرس ای دل
گــــر طــــالــــب دیــــداری از خـــلـــد بـــریـــن بـــگـــذر
ور نـــــور بـــــدســــت آمــــد از نــــار مــــتــــرس ای دل
چـون نـرگـس بـیـمـارش خـون مـی‌خـور اگـر مـستی
ور زانـــکـــه شـــود جـــانــت بــیــمــار مــتــرس ای دل
گـــر هـــمـــدم مـــنـــصـــوری رو لـــاف انـــا الـــحـــق زن
چــــــون دم زنــــــی از وحــــــدت از دار مـــــتـــــرس ای دل
جــان را چــو فــدا کــردی از تــن مــکــن انــدیــشــه
چــون تــرک شــتــر گــفــتــی از بــار مــتــرس ای دل
قــول حــکــمـا بـشـنـو کـانـدم کـه قـدح نـوشـی
انـــدک خـــور و از مــســتــی بــســیــار مــتــرس ای دل
صد بار ترا گفتم کامروز که چون خواجو
اقـــــرار نـــــمـــــی‌کـــــردی ز انـــــکـــــار مـــــتـــــرس ای دل
غزل شمارهٔ ۶۰۴
مـــقـــاربـــت نـــشـــود مـــرتـــفـــع بـــبـــعـــد مـــنـــازل
کـه بـعـد در ره مـعنی نه مانعست و نه حائل
چــو هــســت عــهــد مــودت مــیــان لـیـلـی و مـجـنـون
چــــه غــــم ز شـــدت اعـــراب و اخـــتـــلـــاف قـــبـــائـــل
در آن مصاف که جان تازه گردد از لب خنجر
قـــتـــیـــل عــشــق نــمــیــرد مــگــر بــغــیــبــت قــاتــل
کــســی کــه خــاک شـود در مـیـان بـحـر مـودت
گـمـان مـبـر کـه بـرد بـاد ازو غـبـار بـسـاحـل
تـرا کـه کـعـبـه طـواف حـرم کـنـد بـحـقـیـقت
چـه احـتـیـاج بـسـیـر و سـلـوک و قـطـع منازل
بـــبـــخـــش بـــردل مــســتــســقــیــان وادی فــرقــت
کــه کــرده‌انــد لــبــالــب بــخــون دیـده مـراحـل
اگـر چـه هـیـچ وسـیـلـت بـه حـضـرت تو ندارم
هــــوای روی تــــوام هــــســـت بـــهـــتـــریـــن وســـائـــل
ســواد خــط تــو بـیـرون نـمـی‌رود ز سـویـدا
خـــیــال خــال تــو خــالــی نــمــی‌شــود ز مــخــائــل
مـــرا نـــصـــیـــحــت دانــا بــه عــقــل بــاز نــیــارد
کـــه اقـــتــضــای جــنــون مــی‌کــنــد مــلــامــت عــاقــل
اگـر ز شـسـت تو باشد بزن خدنگ ز ره سم
وگـــر ز دســـت تــو بــاشــد بــیــار زهــر هــلــاهــل
نـوای نـغـمـهٔ خواجو شنو به گاه صبوحی
چــنــانــکــه وقــت ســحــر در چــمـن خـروش عـنـادل
غزل شمارهٔ ۶۰۵
ای کـــرده تـــیـــره شـــب را بـــر آفـــتـــاب مــنــزل
دلــــرا ز چــــیــــن زلــــفــــت بـــرمـــشـــک نـــاب مـــنـــزل
تــــا در درون چـــشـــمـــم خـــرگـــاه زد خـــیـــالـــت
مــــه را بــــســــان مــــاهـــی بـــیـــنـــم در آب مـــنـــزل
بــــایــــد کــــه رحـــمـــت آرد آنـــکـــو شـــراب دارد
بــرتــشــنــه‌ئــیــکــه بـاشـد او را سـراب مـنـزل
ره چون برم به کویت زانرو که نادر افتد
در آشــــــیــــــان عــــــنـــــقـــــا کـــــرده ذبـــــاب مـــــنـــــزل
یــــک ذره مــــهــــر رویـــت خـــالـــی نـــگـــردد از دل
زیـــرا کــه گــنــج بــاشــد کــنــج خــراب مــنــزل
بــنــگــر در اشــک مــســتــان عــکـس جـمـال سـاقـی
هــمــچــون قــمــر کــه سـازد جـام شـراب مـنـزل
خـــواجـــو کــه غــرقــه آمــد در ورطــهٔ جــدائــی
بـــر ســاحــل وصــالــت بــیــنــد بــخــواب مــنــزل
غزل شمارهٔ ۶۰۶
هـرگـه کـه ز خـرگـه بـچـمن بار دهد گل
نــرگـس نـکـنـد خـواب خـوش از غـلـغـل بـلـبـل
ای خـــادم یـــاقـــوت لـــب لـــعـــل تـــو لـــؤلــؤ
وی هــنــدوی ریــحــان خـط سـبـز تـو سـنـبـل
تـا کـی کـنـد آن غـمـزهٔ عـاشـق کـش معلول
در کــــار دل ریــــش مــــن خــــســــتـــه تـــعـــلـــل
گــر نــرگــس مــســتــت نــکـنـد تـرک تـعـدی
چــنــدیــن چـه کـنـد زلـف دراز تـو تـطـاول
شــرح شــکــن زلــف تــو بــابــیـسـت مـطـول
کوتاه کنم تا نکشد سر به تسلسل
آن صــــورت آراســــتــــه را بــــیــــش مـــیـــارای
کـانـجـا کـه جـمـالـسـت چه حاجت بتجمل
مـــحـــمـــل مــبــر از مــنــزل احــبــاب کــه مــا را
یــکــدم نــبــود بــار فــراق تــو تــحــمــل
الــمــغــرم یــســتــغــرق فــی الـبـحـر غـریـقـا
والــلــائــم کــالــنــائــم فــی الــســاحــل یـغـفـل
هـر لـحـظـه کـه خـاموش شود ماه مغنی
از مـرغ صـراحی شنوم نعره که قل قل
ای آنـکـه جـمـال از رخ زیـبـای تـو جـزویـسـت
غـمـهـای جـهـان جـزو غـم عـشق تو شد کل
بـر بـاد هـوا بـاده مـپـیمای که خواجو
از مــــل نــــشــــود بـــی خـــبـــر الـــا بـــتـــامـــل
غزل شمارهٔ ۶۰۷
بـــاغـــبـــان گـــو بــرو بــاد مــپــیــمــا کــز گــل
بـــدم ســـرد ســـحـــر بـــاز نـــیـــایـــد بــلــبــل
جــبــدا بــادهٔ گــلــرنــگ بــه هــنــگــام صــبـوح
از کـــف ســرو قــدی گــلــرخ مــشــکــیــن کــاکــل
در بــــهـــاران کـــه رســـانـــد خـــبـــر کـــبـــک دری
بـــجــز از بــاد بــهــاری بــه در خــرگــهٔ گــل
بــنــگــر از نــالــهٔ شـبـگـیـر مـن و نـغـمـهٔ مـرغ
دشـــت پـــر زمـــزمـــه و طـــرف چــمــن پــرغــلــغــل
گــر صـبـا سـلـسـلـه بـرآب نـهـد فـصـل ربـیـع
از چــه بــرگــردن قــمــری بــود از غــالــیـه غـل
بـاد نـوروز چـو بـرخـاسـت نـیـارنـد نـشـسـت
بــلــبــلـان بـی گـل و مـسـتـان صـبـوحـی بـی مـل
مـطـرب آن لـحـظـه کـه آهـنـگ فـروداشـت کـنـد
زنــدش بــلــبــلــه گــلــبــانــگ کــه قـل قـل قـل قـل
ای ز بـــادام تـــو در عـــیـــن حـــجـــالـــت نــرگــس
وی ز گــیــســوی تــو در حــلـقـهٔ سـودا سـنـبـل
آن ســــر زلـــف قـــمـــرســـای شـــب آســـا را بـــیـــن
هــمــچــو زاغــی کــه زنــد در مــه تــابــان چـنـگـل
هــر چــه خــوبــان جــهــانــرا بــه دلــارائــی بـرد
جـزو بـود آن هـمـه و حـسـن جـهـانـگـیـر تـوکـل
دست گیرید که خواجو که دلش رفت برود
بــارش افــتــاده و گــشــتــســت اسـیـر سـر پـل
درباره این سایت